Witje

Witje is een ode aan de verbeelding, aan dromen, wensen en spelen. In dat opzicht doet dit boek sterk denken aan Max en de Maximonsters. Witje lijkt wel een artistieke hervertelling van deze klassieker, waarin aan de oppervlakte niks lijkt te gebeuren. In beide boeken vinden we een soortgelijke setting – de slaapkamer van de hoofdpersoon – en ligt een focus op de verbeelding van een kind. Beide verhalen suggereren, mede door de illustraties, dat de kinderen hun kamer verlaten. Achteraf blijkt echter dat zowel Max als Witje in staat zijn om aan de werkelijkheid te ontsnappen door hun verbeelding te gebruiken. Dat inzicht, dat verbeelding kan bevrijden, waar je je ook bevindt, is de drijvende kracht van beide prentenboeken.

Natuurlijk zijn er ook een aantal verschillen. Zo is Max een enorme wildebras. Wanneer hij door zijn moeder naar zijn kamer wordt gestuurd is hij woedend. Zijn woede ligt duidelijk aan de basis van de fantasiewereld die hij creëert. Het verhaal van Witje daarentegen, berust veel meer op verveling. Hier springt Vermeires talent voor portrettering in het oog; de gemoedstoestand van het meisje laat zich aflezen aan haar lichaamstaal. Op een van de tekeningen ligt Witje bijvoorbeeld op de grond, met haar benen tegen de muur. Haar handen houdt ze op een speelse manier langs haar hoofd, terwijl ze toekijkt hoe haar kat met zijn eigen schaduw speelt. Witje komt over als een zelfredzaam meisje. Een type dat zelden geplaagd wordt door eenzaamheid en alle saaie momenten in haar leven. Deze momenten zorgen er namelijk voor dat ze haar fantasie gaat gebruiken. In haar fantasiewereld ontmoet Witje geen grote, enge monsters en wordt ze geen koningin van een vreemd land, zoals Max. In haar fantasiewereld klimt ze in bomen, bouwt ze een sneeuwpop en kampeert ze in een zelfgemaakte tent. Haar fantasiewereld is dus eenvoudiger en ze blijft letterlijk dichter bij huis. De drijfveren van Witje zijn dus minder intens dan die van Max, maar de kracht van verbeelding wordt in beide verhalen even sterk neergezet.

Hoewel er weinig tijd lijkt te verstrijken in beide verhalen, suggereren de illustraties anders. Een oplettende lezer zal in Max en de Maximonsters bijvoorbeeld opmerken dat de maan gedurende het verhaal verandert. Dit wijst erop dat er verschillende dagen en nachten verstrijken. Ook in Witje zijn er aspecten die hier op wijzen. Zo komen er bijvoorbeeld verschillende jaargetijden voorbij, wat blijkt uit het feit dat de tuin op één van de illustraties ineens is bedekt met een dik pak sneeuw. Op deze manier wordt benadrukt dat het niet zozeer gaat om een momentopname uit het leven van de kinderen, maar dat het verhaal eerder een weerspiegeling is van een gemoedstoestand waar de kinderen vaker in verkeren. In Witje wordt deze herhaling bijzonder mooi benadrukt door het feit dat je aan het einde van het verhaal weer bij het begin kan beginnen.