Menu
Het verloren meisje
Dementie, veel kinderen krijgen ermee te maken. Als opa of oma ineens vreemd gedrag vertoont, merken ze dat meestal wel op. Sommigen zullen vragen waarom opa of oma zo doet; anderen ontwikkelen er in stilte een eigen theorie over. Het kan lastig zijn om aan kinderen uit te leggen wat dementie is. Toch is het belangrijk dat ze begrijpen wat er aan de hand is. Een boek als Het verloren meisje van S.E. Durrant kan daarbij helpen.
het verloren geheugen
Het verloren meisje is opgesplitst in korte stukjes tekst die doen denken aan fragmenten uit een dagboek. In deze korte stukjes krijgen we inzicht in de gedachtewereld van Iris. Iris woont bij haar oma, Mimi, terwijl haar vader thuis in haar slaapkamer een schimmelprobleem oplost. Ze vindt het ontzettend leuk om bij Mimi te wonen, maar er is duidelijk wat vreemds gaande. Waarom smeert Mimi jam op haar roerei? En stopt ze zout in de chocolademelk in plaats van suiker? Iris maakt zich zorgen, maar ze vertelt niks tegen haar ouders. Ze wil namelijk bij Mimi blijven, waar ze geen last heeft van haar drukke tweelingbroer- en zus.
Iris is een gelaagd karakter en na slechts enkele bladzijdes weet Durrant al veel sympathie voor haar op te wekken. De liefdevolle manier waarop ze met het vreemde gedrag van haar oma omgaat is bijvoorbeeld hartverwarmend. Ze maakt een lijstje met alle dingen die haar oma moet onthouden, zoals ‘Doe geen erwten in de chocoladecake’. Het is vrij tragisch om te lezen hoe Mimi steeds meer vergeet, maar tegelijkertijd moet je vaak lachen om de situaties die hierdoor ontstaan. Neem bijvoorbeeld het moment dat Mimi haar kleren binnenstebuiten aanheeft. De scène begint vrij pijnlijk:
Ze kijkt naar beneden en ziet de zakken. ‘O,’ zegt ze. Haar mondhoeken gaan omhoog, maar het is geen echte glimlach. Haar lippen trillen een beetje.
‘Hoe vind je het zo?’
‘Leuk,’ zeg ik. ‘Weer eens wat anders.’
Wat we zeggen, klopt niet met wat we bedoelen.
‘Je ziet er prachtig uit,’ zeg ik. ‘Wat je ook aanhebt.’
En dat meen ik wel. Ze ziet er altijd geweldig uit omdat ze bruist van het leven en nooit stil kan blijven staan. Behalve nu dan. Ze is gestopt met dansen. Ze ziet er verslagen uit.
Je voelt de pijn van zowel Mimi als Iris. Durrant weet de situatie echter snel te verlichten door Mimi een grappige wending aan haar vreemde gedrag te laten geven. Volgens Mimi is het binnenstebuitendag. Niet veel later heeft ook Iris haar kleren andersom aan en loopt ze lachend met haar oma over straat. Dit moment laat zien hoe goed Durrant erin slaagt om te balanceren tussen gevoelig en humoristisch. Op deze manier slaagt ze erin een lastig onderwerp als dementie aan te snijden zonder daarbij sentimenteel te worden.
Vriendschap
Iris heeft niet veel vrienden, maar dat lijkt ze niet erg te vinden. ‘Ik heb vrienden genoeg,’ zegt ze tegen haar oma. ‘Ik heb jou en de zeemeeuw.’ Maar dan ontmoet ze haar buurjongen Mason. Hij wil graag vrienden worden met Iris, maar daar staat zij aanvankelijk niet echt voor open. Al snel veroorzaakt Mason een tweestrijd in haar. Enerzijds vindt ze Mason irritant, maar anderzijds lijkt ze toch wel graag tijd met hem door te brengen. Durrant geeft dit conflict telkens subtiel weer. Zo lezen we bijvoorbeeld: ‘Ook al is hij behoorlijk irritant (en schaam ik me een beetje voor hem), ik ga toch met hem mee.’ Naarmate het verhaal vordert, trekken de kinderen steeds vaker met elkaar op. De vriendschap tussen Iris en Mason is dus niet meteen een feit, maar wordt op een subtiele manier opgebouwd. Dit levert een geloofwaardig verhaal op.
Een foto op de schoorsteenmantel van Mimi blijkt de perfecte voorwaarde waaronder de vriendschap tussen Iris en Mason kan groeien. Volgens Mimi is het meisje op de foto haar nichtje Coral, die op tweejarige leeftijd op zee stierf. Later ontdekt Mason datzelfde meisje op oudere leeftijd in een kort filmpje in het museum. Samen komen Iris en Mason steeds meer te weten over wat er precies is gebeurd met het roodharige meisje dat precies op Iris lijkt. De zoektocht naar het mysterieuze meisje zorgt ervoor dat het thema dementie niet steeds op de voorgrond aanwezig is, waardoor het een toegankelijk en niet al te zwaar boek voor kinderen blijft.
familie, vrienschap en een vleugje mysterie
Het verloren meisje is een prachtig verhaal over familie en vriendschap, met een vleugje mysterie. Dementie is een moeilijk onderwerp, maar Durrant heeft alles op een eenvoudige manier opgeschreven. Dit boek is daarom zeer geschikt om met kinderen vanaf 10 jaar een gesprek te beginnen over geheugenverlies en dementie.
nieuwsgierig?
Ben je nieuwsgierig geworden naar Het verloren meisje en wil je alvast een voorproefje? Op de website van Lemniscaat vind je een inkijkfragment. Ook vind je er een lesbrief vol creatieve opdrachten om met het boek aan de slag te gaan.
STEUN JOUW FAVORIETE BOEKHANDEL!
De leukste plek om Het verloren meisje te kopen is natuurlijk in een (kinder)boekenwinkel! Maak bijvoorbeeld een afspraak bij mijn favoriet: de Boekenberg in Eindhoven. Ik weet zeker dat je in deze winkel nog meer mooie boeken zult vinden.
DEEL DEZE RECENSIE
Share on pinterest
Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin
Share on whatsapp
Share on email
De kleine kinderboekenkapitein
Ahoy! Ik ben de kleine kinderboekenkapitein, maar mensen noemen me ook wel Cheyenne. Ben je op zoek naar je volgende leesavontuur? Spannend! Ik kan je daarbij helpen.
8/10
8/10
Auteur: S.E.Durrant
Uitgever: Lemniscaat, 2021
Vertaling: Margaretha van Andel
ISBN: 978 90 477 1252 7
Aantal pagina’s: 235
Meer recensies
WAAR BEN JE NAAR OP ZOEK?
Laat een reactie achter
0 Reacties